Er is echt iets vreemds aan de hand met mijn internet. De ene moment ben ik online aan het chatten, de volgende moment ben ik nog steeds online maar antwoord er niemand meer en belt charlotte om te zeggen dat ik offline ben. Gisteren had ik ongeveer hetzelfde voor maar toen raakte ik ook niet meer op mijn blog. Vandaag -op dit moment- lukt dat nog wel maar het valt niet te voorspellen wanneer het hier ineens uitvalt.

Iedereen stelt me vragen over de gastgezinkwestie dus zal ik het daar eerst over hebben. Het plan is dat ik in dit gezin blijf tot de 18e augustus en dan verhuis naar het volgende gezin. Dat gezin is een soort van tussenoplossing tussen dit gezin en Pilloo (het zogenaamde uiteindelijke gezin waar ik weer maar een maand of twee zal blijven). Het is het gastgezin van een van de Italiaanse meisjes. De papa belde gisteren om te zeggen dat ze terug zijn van de US en ik gerust mocht afkomen.

In het begin was ik hier niet zo blij mee. Het was niet wat ik verwacht had. Ik had gedacht het hele jaar in een gezin te zullen blijven dat dan ook een beetje mijn gezin zou worden. Maar na een nachtje slapen dacht ik er helemaal anders over. Mijn huidige gezin is een Zuid-Indisch gezin. Dat betekent dat ze helemaal anders koken dan mijn volgende gezin dat uit Noord-India komt. En Pilloo tenslotte is een Parsi. Weer ander eten!! En deze keer ook een andere taal, godsdienst en klederdracht. Ik ga dus ongelooflijk veel verschillende culturen leren kennen. En dat is ook een unieke mogelijkheid!! Bovendien eten Parsi's vlees en paw! Dat is een soort van brood dat ik superlekker vind. Het zijn aanhangers van het zoroastrisme (ik ga ganeesha wel missen =) ) en ze spreken een variant van Gudhrati. Ik hoop wel dat ze net als dit gezin thuis Engels praten. Alhoewel, ik kan altijd een nieuwe taal leren.

Donderdag vertrok Anaka, mijn gastzus, naar de US en op vrijdag moest ik niet naar school omdat appa wou dat alle Belgen zich gingen aanmelden bij de Belgische Ambassade. Het bleek echt een nutteloze reis te zijn want er was niets dat de Belgische ambassade voor ons kon doen (buiten ons uit te nodigen voor koningsdag, wat het ook mag zijn) maar het was leuk de anderen nog eens te zien en bij te praten. We zijn pizza gaan eten en gaan shoppen op Colaba Causway. Het was echt superfijn en de eerste keer dat ik echt geshopt heb. Ik heb het er misschien al veel over gehad maar winkelen op straat is een overweldigende ervaring. De winkels staan erg dicht op elkaar, alle verkopers zien dat je blank bent en roepen naar je om bij hen te komen kijken en de verkopers van trommels en vreemde stempeldingen blijven je maar volgen... Voor het eerst voelde ik me veilig en relaxed genoeg om echt bij alle kraampjes te gaan kijken en bangles (armbanden) te passen. Ik heb voor het eerst afgedingt : van 200 roepies naar 150 en echt een mooie bangle gekocht.

's Avonds ben ik met Sebastien (de waalse afser) en zijn gastzus voor het eerst op cafe geweest. Het was er echt gezellig. Je kon er buiten zitten (wat we deden want ik hou niet zo van airco) en alle tafeltjes hadden een waterpijp. Ik dronk er mijn beste milkshake ooit!! Hij heette cookie monster, wat waarschijnlijk al genoeg zegt! Mmmh, zelfs in mijn huidige misselijke toestand heb ik er nog zin in. Ik ben dus weer ziek vandaag. Ik dacht dat ik er eindelijk door was maar niet dus. De enige reden dat ik nu online kwam was om charlottes adres te vragen voor wanneer ze naar Bangalore komt. Voor amma en appa is het goed dat ik haar ga bezoeken en ik kan met een van de twee meegaan. De data zijn nog een beetje onzeker. Amma zei rond de 2e september wat ik een heel goed idee vond en appa zei daarstraks dat hij 19 augustus al gaat. Hij wist zelfs niet dat amma van plan was om te gaan. Zoals je ziet is communicatie hier dus niet zo gemakkelijk. Maar ik krijg de kans om Bangalore te zien!!

Wat minder goed nieuws is dat ik voor de tweede keer gevolgd werd door een kerel. Het gebeurde vrijdag toen ik een half uur moest staan wachten op Celines gastmoeder. Zoals ik al zei zijn Indiers dus niet zo stipt en communicatief en daar stond ik dus, in Grant Road station te wachten op Usha. De man cirkelde eerst wat rond me en daar is niet echt iets mis mee hoewel hij bleef staren. Toen Usha eindelijk kwam namen we de bus en hij bleef me volgen! Hij stapte mee op de bus en wrong naar voor zodat hij naast mij stond en leunde bij elke bocht tegen mij. Maar deze keer was ik echt niet bang. Ik bedoel, je had hem moeten zijn. Hij was een kop kleiner als ik!! En volgens de vrouwen op de bus (die hem wegjoegen) was hij dronken. Mij raakt het niet echt, het was lang niet zo eng als die eerste keer!! Ik zal gewoon een betoverend effect hebben op Indiers... Weliswaar de vieze, oude, stinkende Indiers maar je kan ook niet alles willen!!

Tot de volgende!

X,
Eugenie