Bangalore/Tanjore-trip

Ik ben terug!! Eigenlijk al wel van maandag maar ik had nooit de tijd en energie om over deze reis te schrijven. Om eerlijk te zijn zou ik zelfs niet kunnen zeggen of ik het leuk vond of niet. Sommige momenten waren super, alsook de trouw zelf maar op andere momenten had ik me nog nooit zo eenzaam of verraden gevoeld! Tja, ik dacht dan ook dat Lucy Engels zou spreken tijdens de reis, maar dat zat dik tegen. Enkel Italiaans met Bianca. Op een 24 uur durende treinreis heeft ze geen woord Engels gesproken denk ik! Hoewel, dat is wat hard. Ze sprak Engels maar alleen om te zagen of om tegen Sebastien en Celine te zeggen dat ze teveel Frans praatten.
Het was allemaal dus een beetje hypocriet. Zij zonderden zich altijd af en zelfs in de groep spraken ze niet met ons. Tenzij om even mee te delen dat ze ergens niet mee akkoord waren of om boos te zijn dat we niet genoeg deden. En Sebastien en Celine spraken wel frans, maar bijlange niet zoveel en zij verontschuldigden zich tenminste elke keer ze Frans spraken!!
Ik heb veel dingen ingezien over Lucy tijdens deze trip, in feite allemaal negatief. Het toppunt voor mij was op de receptie. Wij kwamen net terug van een tour rond Bangalore en Usha (dat is de moeder van de bruid en gastmoeder van Celine) had beloofd dat ze onze bagage zou meebrengen zodat we ons daar konden omkleden. Bovendien vertrokken we de volgende ochtend vroeg terug naar Bombay en dus hadden we onze bagage nodig. We sliepen bij andere mensen die nacht. Dus we gaan naar die trouw, zoeken onze bagage en die van Lucy en Bianca is daar maar die van mij niet. En in de plaats van ffjes uw medeleven te tonen zoals ik gedaan zou hebben of op zijn minst te blijven wachten tot alles opgehelderd is wilden ze zich perse al gaan omkleden. Dus ik stond daar helemaal alleen (Sebastien en Celine waren al op de trouwfeest) en moest mijn bagage gaan zoeken. Je raadt het al, ze waren mijn bagage vergeten. Dat was al een klap in het gezicht. Het betekende dat ik me niet kon omkleden voor de receptie en dat ik in diezelfde kleren nog moest slapen en er dan 24 uur mee op de trein moest zitten!! Ik had ook geen tandenborstel, geen douchegerief of niets!! Maar goed, het is India dus na enkele minuten had ik mijn hoofd er wel rond en was het oke. Hoewel ik het superspijtig vond dat ik mijn nieuwe silwar-kamiz niet kon aandoen. Met dat alles in mijn hoofd en toch wel teneergeslagen ging ik naar waar lucy en bianca zich aan het omkleden waren en ze vroegen zelfs nog niet naar mijn bagage. Veel te druk bezig met zichzelf, zoals altijd. Ze herinnerden het zich toen ik vroeg of ik een kurta van Lucy kon lenen omdat ik echt niet met jeans en Tshirt naar een trouwrecepte wou en Lucy zei gewoon nee. Ze moesten naar binnen gaan want het was al laat en eerst het cadeau afgeven (dat ik trouwens gekocht had!!) en blablabla en toen barstte ik gewoon. Alle frustraties van de hele reis kwamen eruit + het verlies van de bagage en ik ben gewoon weggegaan. Het was de druppel die de emmer deed overlopen en ik besefte plots hoe idioot ik altijd was om alles van Lucy te pikken. Ze is zo arrogant geworden!! En zo hypocriet! En ze spreekt altijd dingen af met de familie waarover ze mij niks verteld en ik er dan tien minuten achter moet vragen.
Ik ben er niet de persoon voor om nog 3 maanden kwaad te blijven en haar te negeren enzo maar ik ben ook niet zo naief meer als vroeger. Ze doet wat ze niet laten kan en ik heb mijn eigen leven. Ik ga haar er niet bij betrekken als ze weer eens zielig ligt te doen over het feit dat ze geen vrienden heeft. Dat ze dan wat minder arrogant wordt en luistert naar mensen!!

Maar goed, genoeg over dat figuur gezegd! De trouw was prachtig!! Allereerst was er de mehendi ceremonie waarbij traditioneel alleen de vriendinnen van de bruid aanwezig zijn. Iedereen krijgt dan mehendi en er wordt gedanst en gegeten. Het was denk ik de mooiste en meest ontspannen functie door het gedans en de locatie was prachtig!! Het was de tuin van iemand waar er banken waren neergezet met witte overtrek en witte kussens, wat mooi stond tegen al de felgekleurde sari's en kurta's. Er was een DJ maar eerst trad er een vrouw op samen met een tabla-speler. Ik vond haar stem niet zo goed. De vriendin van Jwala (de bruid) die achteraf zong was veel beter!!
Het eten bestond uit Dahipuri. Het is moeilijk uit te leggen wat dat juist is tenzij je panipuri kent. Het is bijna hetzelfde maar dan zonder water en met yoghurt. Gelukkig was er ook een soort van BBQ met tandoori bloemkool (MMMMHHH!!), broccoli en paneer (cottage cheese). De bloemkool was nogal pikkant en het was zo grappig om Sebastiens uitdrukking te zien toen ik heb een stukje gaf. Hihi!! Voor mij was de pikkantheid oke, niet dat ik moest drinken ofzo maar hij kan er veel slechter tegen dan ik. Best grappig!!
Dat was op onze eerste dag in Bangalore. De dag daarna gingen we naar Mysore waar we enkele paleizen gezien hebben en een park en zo nog vanalles. Op die dag waren lucy en bianca natuurlijk weer afwezig maar had ik de grootste pret met sebastien en celine. De dag erna probeerden we wat van Bangalore te zien met de mensen waarbij we verbleven maar zij wisten er ook niet veel van en die nacht vertrokken we naar Tanjore waar eerst de verlovingsceremonie was en daarna de trouwfeest. Blijkbaar verloven ze zich in India dus maar 1 dag voor de trouw! En de trouw zelf was meer een toneel dan een trouwpooja! Het begin was nogal langdradig waarbij de ouders van de bruid en bruidegom de bruid en bruidegom zegenen. Achteraf hingen ze een bloemensliert rond hun nek, zo'n lange die ook rond de godenstandbeelden gehangen wordt. Daarna begint het toneel waarbij de bruidegom doet alsof hij van gedachten verandert is en bij niet meer wilt trouwen, waarbij de vader van de bruid hem moet proberen te overhalen en zegt van jawel, jawel, hier, je krijgt mijn dochter. Dus de dochter wordt gegeven waarbij deze keer de bruid en de bruidegom over elkaar een bloemensliert proberen te hangen. Dit is een beetje een gevecht waarbij ze allebei opgehoffen werden en ze proberen eerst de bloemenkrans over de andere te gooien. (de bruid won) Daarna gingen ze samen op een schommel zitten die daar hangt en worden de voeten van de bruid gewassen met ghee (een soort van lopende boter) en gebeurt er nog vanalles maar dat was moeilijk te zien. Uiteindelijk leidt de bruidegom de bruid 7 maal rond het vuur en zijn ze getrouwd!! Waarbij er een derde krans rond de nek gehangen wordt, deze keer rustig en zonder gevecht.
Dat was in de ochtend dus achteraf gingen we allemaal eten, geen fancy lunch, gewoon dezelfde rijst als er voor ontbijt en avondmaal was. Tien dagen lang at ik 's morgens, 's middags en 's avonds enkel rijst. En hoewel ik het vaak niet lekker vond, at ik er toch al veel meer van dan in het begin. Overwinning!! Ik ben best wel trots dat ik dat overleefd heb. Tien dagen lang Zuid-Indisch eten. De andere misten allemaal vlees, ik miste dat helemaal niet. Ik ben nooit zo'n vleeseter geweest en hier is dat nog vermindert. Wat ik wel miste was brood!! Chappati's! Romaliroti's! Paratha's! Naan!! Allemaal te mooi om waar te zijn daar in het Zuiden. Ook niet zo verwonderlijk aangezien we in de tempel zelf aten. Dus dat was met de handen op een bananenblad. Maar na de Parsi-maand was dat nauwelijks nog iets nieuws!!
De treinreis terug van Tanjore naar Bangalore was anders wel vreselijk. Het was koud en het zat vol kakkerlakken en ik was alleen met de twee Italianen omdat Celine al vroeger naar Bangalore gegaan was samen met haar vader en Sebastien naar Ponticherry was. Wij zouden normaal naar Chennai gaan maar AFS had daar plots problemen mee. Ik ga er niet over uitwijden want dan zit ik hier nog een uur te typen maar laat het erop neerkomen dat AFS allemaal regels plots bijverzonnen had waarvan we nu weten dat die niet bestaan. Ze zeiden namelijk dat we niet met de bus mochten gaan en nog meer onzin. Nu, op de terugweg naar Bombay was de trein voor ons ontspoort en dat bracht ons dan wel in een lastige situatie. Want wij stonden in the middle of nowhere en er waren bussen om ons op te pikken maar ja, wij mogen de bus helemaal niet nemen!! Wat moesten we dan doen? Het was verleidelijk om ons daar gewoon neer te zetten en te blijven wachten. Maar Sebastien vond het daar te heet voor en de andere twee deden toch al niks dan zagen - als ze al Engels spraken - dus het was niet het beste gezelschap om een protestactie mee op te zetten.

Ondertussen gaat het leven in Bombay weer zijn gangetje. Ik ben daarnet mijn diploma van de mehendi-cursus gaan afhalen en heb zo'n uur terug naar huis in de zon gewandeld waarna ik vond dat ik wel een ijsje verdiend had. En gisteren kwam mijn sitarleraar voor het eerst na meer dan een maand en hij zij gewoon dat als ik in Bombay zou blijven en onder hem zou blijven studeren ik hem bekend zou maken! Woehoe! Dat is zo ongeveer het geweldigste compliment dat iemand me ooit al gegeven heeft. Oke, tijdens de les zei hij ook wel dat hij in China met -15 graden ongeveer zo klonk als ik maar dat vergeten we wel! Hij zei het meer als grap omdat na 10 dagen niet spelen mijn eelt weer weg was. Blijkbaar gaat zijn eelt dus ook nog altijd weg als hij een tijdlang niet speelt. En hij speelt al van toen hij 5 jaar oud was!!

Ik denk echt dat ik hem meer ga missen dan al de anderen hier! Hij, chicken malai kebab of pawbahji, daar ben ik nog niet uit!
XX
Eugenie