prettig paasfeest

Hoi iedereen!

Het spijt me echt van de verwaarloozing. Het was niet de bedoeling om zo lang niets meer van me te laten horen maar het internet hier maakt het met moeilijk! Het viel net weer uit. Ik heb het de voorbije weken echt ongelooflijk druk gehad! Elke dag hebben we wel iets te doen en het is echt gek om rond te gaan op zoek naar souvernirs voor iedereen. Het is zo moeilijk om dingen te vinden die jullie misschien mooi vinden! En dan zijn er natuurlijk ook nog de uitjes met de vrienden die ik over een maand nooit meer ga zien en met de familie... .
Een paar dagen geleden heeft Mihir me zijn gitaar geleend en nu ben ik volop bezig een lied te schrijven over dit jaar om op ons afscheidsfeest te spelen. Indiers zijn gek op muziek en vinden toch alles goed wat je doet dus zo moeilijk is het niet. Het is wel vreemd om terug een gitaar vast te hebben na zo'n lange tijd!! En wat voor gitaar! Volgens mij is ze zelfs niet gemaakt uit hout maar uit plastiek! Ik moet mezelf er aan herinneren ook nog sitar te oefenen, wat wel wat tegen steekt sinds ik nog altijd vrij kwaad ben op mijn leraar. We hadden vorige week zondag een recital waarvoor hij wilde dag ik speelde maar de weken daarvoor negeerde hij me compleet! Terwijl ik nog niets alles kende enzo. En ik kan het begrijpen dat je het druk hebt, maar je kan toch wel iets terugsturen op berichtjes of oppakken als je leerling belt?? 1 keer pakte hij op, zei hij dat hij direct terug zou bellen en hoorde ik niets meer van hem. Je kan dus begrijpen dat ik die zondag niet zo zag zitten. Ik had al half beslist om de sitar compleet te laten vallen maar ik bleef er maar aan denken hoe enthousiast ik erover was voor ik hier kwam en hoe graag ik sitar wou leren en dat ik dat niet mocht laten wegnemen door een idioot als Zunain. Nu gaat zo ongeveer alle communicatie met hem door mijn gastmoeder, die hem achter mijn rug belde, mij dwingend om de zaterdag voor het concert naar een 4 uur lang durende repetitie te gaan met allemaal oude mensen die enkel Hindi willen spreken en zonder pauze. Wel, in feite was dat de reden dat ik ging, omdat de vader de repetitie gaf en niet mister zunain. Maar ja ik heb mij erover gezet en ben naar de recital geweest. Het was niet vrij opwindend. Ik verwachtte dezelfde leuke sfeer als bij optredens hier. De stress, het samen wachten tot je opmoet, het plezier van spelen voor een publiek.. Hier was ik niet eens zenuwachtig! Hoewel ik alle reden had om zenuwachtig te zijn gezien de slechte voorbereiding. Ik was gewoon relaxed. Het was wel even eng toen ze voor we moesten spelen kei vaak mijn naam afriepen terwijl ik er geen idee van had wat ze allemaal aant zeggen waren! En de mensen rond mij maar fluisteren wat ik moest doen. Pff, creepy! Maar zelfs dat kon me niet zenuwachtig krijgen, meer geirriteerd omdat ze me zelfs op dat niet konden voorbereiden. Mom had het gefilmd maar er is iets fout gegaan met haar telefoon dus nu is ze alles kwijt. Ik heb wel wat foto's maar die zal ik later wel posten, eens het internet volledig werkt!!
Voorts is Mom naar een astroloog geweest die haar vertelde dat Natasha nooit zal trouwen tenzij het een 'arranged marriage' is, waar Natasha niet zo happig op is en waardoor er nu veel ruzie is in huis. Wel, in de uren dat we thuiszijn in de ochtend en voor het slapengaan toch! Het is niet dat ze niet wilt trouwen, het is gewoon dat ze zelf iemand wilt ontmoeten en niet via een internetsite en krantenadvertenties. Maar de internetsite is in feite best nog wel grappig. Misschien dat ik er ook wel een profiel op aanmaak!! :D
We hebben al een paar kandidaten over de vloer gehad maar tot nu toe nog niets speciaals.
Voorts is Gilles, de AFSstudent die in Ahmedabad studeert is hier voor een ochtend geweest en ben ik op uitstapjes geweest met weeskindjes. Voor vandaag is er niet echt een plan. Het is bijna 5 uur en ik moet nog altijd lunchen. Oeps. Maar het is ook oneerlijk. De laatste week met al de dinner-feestjes was ik altijd degene om de keuken op te ruimen. Lucy zit altijd aan de telefoon en Natasha is ofwel niet thuis ofwel draait het hele ding om haar en de keuken is altijd een gigantische puinhoop waar je na een half uur nog geen verschil in ziet!! Geen wonder dat ik dan geen zin meer heb in eten, als het altijd zoveel werk betekent! En als ik het niet doe, dan doet niemand het en worden we de volgende ochtend wakker met een kwade Mom die de hele dag loopt te briezen. En dat opruimen is zo erg nog niet, ik bedoel zij kookt dus het is maar eerlijk maar het is niet plezant om er altijd alleen voor te moeten opdraaien en er een uur aan bezig te zijn! Het zou ook tof zijn moest Mom wat minder messy zijn tijdens het koken zodat ze mij wat minder werk geeft!
Het is echt erg hoe hard ik moet nadenken om fatsoenlijk Nederlands te schrijven, en het trekt waarschijnlijk nog op niets! Toen Gilles hier was kon ik ook niets meer zeggen. Ik sprak constant Engels en mijn zinnen sloegen op niets en kei AN. Elke keer ik iets spontaans zei zonder na te denken was het Engels tot ik mij realiseerde dat het de foute taal was en dan overschakelde... zo verwarrend!
Dus, wees gewaarschuwd! Ik kan niet geloven dat ik over exacht 30 dagen terug in belgie sta. Of zijn het er 31? Ik wil er niet teveel over nadenken. Zelfs niet tellen. Dus een maand. Het is veel te snel! Ik herinner me nog altijd de eerste dag dat ik hier aankwam en hoe geshokeerd ik was. Het lijkt gisteren in plaats van 10 maanden geleden. Alles was zo vuil en vies en vol! Nu kan ik me niet meer voorstellen hoe ik thuis leefde met al die stilte?! En de koude! Minimum temperatuur op dit moment is 40 graden waardoor je consant loopt te zweten maar het is allemaal de moeite waard als je hier van het gebouw naar de straat loopt in zo'n steegje vol planten en bloemen. De geur van zomer! Pff, ik wil hier echt niet vertrekken! Naar huis komen heeft ook z'n goede kanten maar vertrekken? Het komt veel te dicht bij!