Amai, ik ben echt kwaad. Gewoon zo .... rrrr... ik zou wel iemands nek kunnen omvringen, echt!! Godverdomme!!

Ik kwam vandaag extra vroeg naar huis omdat ik morgen een presentatie heb en ik die nog moet voorbereiden. Natuurlijk kwam de bus weer niet opdagen, geen verrassing hier. Na een uur saai te staan wachten, samen met 1 van mijn vrienden die met dezelfde bus naar huis gaat kwam ze dan eindelijk, druk bevolkt maar ja, het is dan ook Bombay. Nu goed, ik had voordien nog een smsje naar Lucy gestuurd dus mijn gsm zat veilig in de zak van mijn jeans. En niet mijn oude, totaal kapotte gsm maar de nieuwe supercoole gsm die ik zaterdag in Andheri gaan halen was. Dus, ik stap samen met dat meisje op de bus. We moeten rechtstaan, maar ook dat isgeen verrassing. De haltes daarna blijft er maar kei veel volk bij opstappen en het was al kei heet in de bus. Van al het volk dat opstapt is 80% mannelijk en de weinige vrouwen die opstappen zijn oftewel collegestudenten of jonge schoolmeisjes met hun mama's. Ik was dus omringt door mannen en het meisje dat ik kende stond achter mij, met haar rug naar mij. Nu, rechtstaan in een Indische bus betekent constant geschommel en gezwier en mensen die hun gewicht kwijtraken en tegen je aanbotsen en ook mensen die hun gewicht goed bewaren maar toch nog steeds tegen je aanbotsen, kwestie van het blanke meisje dat in een bus reist toch eens aan te raken. Maar ik ben nu ook niet van de domsten en ik slaag gewoon terug. De busrit verliep al bij al nog goed. Ik verloor mijn evenwicht niet, wat toch een prestatie is. En ik stapte af aan de juiste halte en al. Ik moest zelfs niet springen want de bus stond toch stil in het verkeer. Dus ik stap af en wil mijn gsm checken om te zien hoe laat het is en of ik nog tijd heb om langs de winkel te gaan voor sap en mijn telefoon is weg. Mijn gloednieuwe, supermooie GSM vol liedjes en foto's van mansi's (een van mijn vrienden) verjaardag dinsdag. Dus ik loop terug naar die bus, hopend (maar al wetend dat het ijdele hoop is) dat hij daar nog ergens te vinden is en roep naar mijn vriendin op de bus of ze mijn gsm ziet maar helaas. De telefoon is weg. Gestolen. En hij kan niet gewoon uit mijn zak gevallen zijn. Gsms vallen niet uit zakken als je rechtstaat! Dus ik wandel snel naar huis, denkend dat ik naar mijn telefoon kan bellen om te onderhandelen met de ontvoerder van mijn nieuwste aanwinst. Rarara, de telefoon was bezet. Nog ik, nog Henna raakt erdoor. Verslagen heb ik dus maar naar Vodafone gebeld dat ze de Simkaart moeten blokkeren. Voor mezelf maakt het niet zoveel uit want de telefoon is Prepaid dus het geld dat erop stond ben ik kwijt maar ik gun het de stelers niet om ook nog op mijn kosten naar hun mama te bellen!

En na dit alles wordt er van mij ook nog verwacht dat ik een paper ga schrijven over the influence of jainism on mathematics! En oefeningen maak op de subjonctif.

Misschien is het maar goed dat ik gisteren heb ontdekt dat ik nog maar 4 weken school heb (+ de tien dagen dat ik naar Bangalore en Tanjore ga voor een trouw) en daarna zijn het al examens en zit mijn jaar erop. Of toch mijn schooljaar.
Hoewel nee, ik vind het nog altijd schokkend dat het al zo dichtbij is gekomen. Ik ben gewoon pissed op al die rottige mannelijke busnemende Indiers die mijn telefoon gepikt hebben! Waarom niet mijn oude kapotte gsm pikken?? Die zat de voorbije 6 maanden in mijn zak. Waarom nu? Denk aan wat voor invloed dit zal hebben!! Ik heb geen wekker meer, geen horloge meer, kan geen smsjes meer sturen en kan niet meer bellen als ik na school ergens heenga en later dan normaal thuis ga zijn. Niet dat zij onthouden wanneer ik gewoonlijk thuiskom maar nu ik niet meer potentieel bereikbaar ben zal je wel zien hoe bezorgd Henna weer wordt! En het was zo'n schattige gsm!

Pfff, hoe kan ik me nu in godsnaam concentreren op jaina wiskunde?