Ziekenhuis

2009 begon leuk met de Sari en het trouwfeest en de vakantie en alles maar ondertussen is het al heel wat minder. Zaterdagavond hadden we weer een danceparty en zakte Lucy door haar knie. Eerst zag het er niet zo erg uit. Ze had drie jaar geleden haar ligament gebroken en sindsdien zakt ze soms door haar knie. Ze was wel depressief dat het weer gebeurde want ze dacht er eindelijk vanaf te zijn. Het was 1,5 jaar geleden dat ze er voor het laatst nog was doorgezakt. Maar Arvind was bezorgd dus gingen ze maandagavond naar een dokter. Die zei dat het weer gescheurd was en ze voldoende moest rusten enzo maar om zeker te zijn wilden ze hier nog naar een andere dokter die een MRI nam. Ik ben gisteren heel de avond mee met haar rondgeweest van orthopedist naar ziekenhuis en van scan naar scan. Het was echt deprimerend. Het doet mij ook beseffen hoe snel het wel niet kan omslaan want wat Lucy heeft in haar knie is exact wat ik meemaak met mijn polsen. Ik weet echt niet of ik Lemmens wel aankan en enkel motivatie is niet genoeg. Als het niet gaat dan gaat het niet. Dat zie ik nu bij Lucy wel!! Gisteren was echt een dieptepunt omdat ze zei dat ze naar huis zou gaan als er een operatie nodig was. En het eerste dat de orthopedist zei was dat ze zo snel mogelijk geoppereerd moest worden.
De orthopedist was echt niet sociaal vaardig en het koste ons heel wat vragen voor hij zei dat ze evengoed 10 dagen een brace kan dragen en achteraf zien of ze geen pijn meer heeft. Twee ligamenten zijn gescheurd en ook een muscu-ding en er is een ontsteking en vocht en alles. De operatie is onvermijdbaar. Die moet er van komen maar hij zei dat er geen extra schade zal zijn als ze er nog 4 maanden mee wacht. Als ze na de tien dagen van een 'locked brace' geen pijn meer voelt kan ze voort met de knie maar het kan ook zijn dat het blijft irriteren en dan moet de operatie wel gebeuren. Ik wacht dus in angst af. Als de pijn blijft zit ik hier over twee weken alleen!! Ik zou het zo erg vinden voor haar!
We waren met ons vijven van plan (de vijf AFSstudenten) om de eerste week van februari naar een trouw in Bangalore en ergens dichtbij Channai te gaan. Het beloofde zo leuk te worden!! Maar nu is het allemaal wat duisterder. We hebben gisteren geprobeerd Arvind ervan te overtuigen dat de tickets toch geboekt moesten worden omdat we goede hoop moeten houden dat Lucy beter wordt maar ik weet niet of hij overtuigd was. Ik hoop het maar. Ze heeft nu veel pijn omdat ze die brace moet dragen. Ik snap het wel. Het is zo een locked brace waarbij je knie helemaal recht is en je ze niet kan bewegen. Als ze de brace aanheeft gaat het wel maar vanaf het moment dat de brace uitgaat... Bij mij was dat net hetzelfde toen ik de brace droeg. Vanaf het moment de steun van de brace weg is heb je plots kei veel pijn.

Maar goed, ze zit hier nu al drie dagen thuis, altijd te slapen en soms wat rond te wandelen. Ik moest eigenlijk deze week elke namiddag in school aan een project werken maar ik heb het al altijd laten schieten omdat ik zo met haar meevoel!!! En het is echt niet goed om hier altijd binnen opgesloten te zitten. Morgen heb ik geen college, waarom weet ik niet (oh my, Henna is hier in de hoorn aant roepen terwijl de telefoon nog steeds aan het afgaan is. Slim!) en dus ben ik haar aan het overtuigen mee iets te gaan doen. Ze heeft er duidelijk geen zin in maar hopelijk is ze tegen morgevroeg overtuigd. Dan kunnen we shake shake fries gaan eten!! Ik denk dat ik jullie daar nog over vergeten te vertellen ben!! Echt een grappige indische uitvinding van MacDonalds : frietjes met masala!! Het toppunt vind ik toch wel, spicy fries! Maar ontzettend lekker. Je krijgt de frietjes en een pakje masala en een MacDonald bag and shaken maar! Ja, ik denk dat dat haar wel zal opvrolijken!

Duim er maar voor dat alles goed gaat met Lucy na 10 dagen en dat Natasha eindelijk ophoudt met zo irritant te zijn!!! Dat zou het leven mooi maken!

XX